شرط یا ماده ای در قرارداد لیزینگ که بر اساس آن به مستاجر اختیار داده می شود ، دارایی مورد اجاره را در پایان دوره قرارداد با قیمتی که عموما از ارزش متعارف آن در بازار کمتر است ، خریداری کند. به این ترتیب از همان اغاز قرارداد ، خرید دارایی از سوی مستاجر ، به طور منطقی تضمین شده به نظر می آید. این شرط طبقه بندی قرارداد لیزینگ را برای مقاصد حسابداری (عملیاتی یا سرمایه ای) تسهیل می کند.