گام مؤثر راه‌آهن در راستای افزایش ایمنی قطارهای باری
به گزارش پرتال حمل و نقل ، یکی از مواردی که در سال‌های گذشته منجر به افت ضریب ایمنی در قطارهای باری کشور شده بود ، وجود واگن‌های باری بدون ترمز بود که این چالش در راه‌آهن دولت سیزدهم رفع شد .
آمارها نشان از آن دارد که در سال‌های گذشته چیزی بیش از ۹ هزار واگن باری در خطوط ریلی کشور بدون ترمز سیر می‌کردند که این میزان در حدود ۳۰ درصد از کل واگن‌های باری موجود در کشور است .
چنین موضوعی بدون شک ، نه تنها منجر به کند شدن فرایند توقف قطارهای باری می‌شد ، بلکه ضریب ایمنی را در این قطارها کاهش می‌داد ؛ چرا که در بسیاری از موارد ممکن بود پراکندگی این واگن‌های بدون ترمز منجر به افت توان ترمزگیری یک قطار بیش از دیگر قطارهای باری شود و زمینه را برای آسیب‌های احتمالی ایجاد کند .
نحوه سیر برای واگن‌های بدون ترمز بدین گونه بود که اگر یک قطار با ۴۰ واگن باردار در یک مسیر دارای شیب و با نیاز به ترمز حرکت می‌کرد ، زمانی که عملیات ترمزگیری صورت می‌گرفت ، علاوه بر این که واگن بدون ترمز به واگن دارای ترمز شوک وارد می‌کرد ، منجر به کند و پرریسک شدن فرایند کاهش سرعت و در نهایت توقف می‌شد و در مواردی نیز همین موضوع ممکن بود منجر به خروج واگن از مسیر شود .
در این راستا در دولت سیزدهم ، این امر به صورت جدی در دستور کار شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت تا همه واگن‌های باری موجود در خطوط ریلی ترمزدار شوند و به گفته مقامات شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران امروز تمام قطارهای باری شبکه راه‌آهن با ۱۰۰ درصد قابلیت ترمز سیر می‌کنند و حتی یک واگن بدون ترمز نیز وجود ندارد .
همچنین ممنوعیت تردد واگن‌های فاقد ترمز در قطارهای باری در دستور کار قرار گرفت و با وجود این که از حدود ۲۰ سال پیش نزدیک به ۳۰ درصد واگن‌های باری شبکه ریلی بدون ترمز در شبکه سیر می‌کردند و این موضوع باعث کاهش ایمنی سیر قطارها ، مطمئن نبودن راهبر قطار برای ترمز مناسب ، ایجاد شوک به واگن قطار ، آسیب به خط ناوگان و خروج ناوگان از خط می‌شد ، طی حدود ۲ ماه ، اقدامات لازم برای ترمزدار کردن واگن‌های باری به انجام رسید و این موضوع می‌تواند گامی مؤثر در افزایش ایمنی قطارهای باری باشد .
این رویکرد پیش از این در واگن‌های مسافری نیز در دستور کار قرار گرفته بود و اکنون با ترمزدار شدن ۱۰۰ درصدی واگن‌های باری ، می‌توان پیش‌بینی کرد که علاوه بر افزایش ایمنی و کاهش احتمال حوادث برای قطارهای باری ، سرعت توقف و در نهایت ، متوسط زمان سیر قطارها نیز بهبود پیدا کند . البته شاید این رقم برای یک قطار چندان چشمگیر نباشد ، اما با توجه به کاهش ریسک جمعی می‌تواند تأثیر قابل توجهی در بهبود فرایند حرکت قطارهای باری در کشور داشته باشد .