رانندگی بدون تصادف

  خانم جنیفر هیلی، دارای دکتری در علوم کامپیوتر از موسسه ام آی تی ماساچوست است. او اکنون دانشمندی محقق در شرکت اینتل است که به کار روی سیستمهای هوشمندی می‌پردازد که در بهبود زندگی مردم موثرند. تصادفی با خودرو سبب شد که ایده های جدیدی درباره خودروها به نظرش برسد و تحقیقات جدیدی را در این زمینه آغاز کند. رانندگی یا خطربالقوه !       خانم هیلی می‌گوید : بیایید با این مسأله روبرو شویم و بپذیریم که رانندگی کاری خطرناک است و خطرآن هم همیشه یکی از چیزهایی است که دوست نداریم به آن فکر کنیم، اما واقعیت چیز دیگری است.   استفاده از نمادهای مذهبی و آرزوی سلامت روی داشبورد خودروها، خود بیانگر درستی این اعتقاد است. تصادفات رانندگی علت عمده مرگ جوانان 16 تا 19 ساله در ایالات متحده است و 75 درصد از این حوادث هم هیچ ربطی با الکل و مواد مخدر ندارد. پس چه اتفاقی می‌افتد ؟ هیچ کس نمی‌تواند پاسخ قاطعی به این سوال بدهد. من اولین تصادفم را به خوبی به خاطر دارم. راننده جوانی در یک بزرگراه بودم. پس از مدتی چراغهای ترمز خودروی جلویی من روشن شد و من نیز به تصور کاهش سرعت آن خودرو، سرعتم را کاهش دادم اما آن ترمز برای کاهش سرعت نبود بلکه آن مرد قصد داشت خودرو را نگه دارد آن هم در بزرگراه و با ترمزی مرگبار !روی ترمز کوبیدم، اما خودرو به راهش ادامه می‌داد و من فهمیدم که دیگر دیر شده است. کیسه هوا عمل کرد و خوشبختانه به کسی آسیبی نرسید. هیچ گاه متوجه نشدم که علت آن ترمز چه بود اما فکر می‌کنم که بهتر از آن هم می‌توانیم عمل نماییم.   یک ایده مبتکرانه من فکر می‌کنم که می‌توانیم رانندگی را در حالی تجربه نماییم که به خودروهایمان این اجازه را بدهیم که با یکدیگر صحبت نمایند ! هنگامی که به درون خودرو می‌روید به حبابی شیشه ای وارد شده اید که مانع از آن می‌شود که جهان اطرافتان را به طور مستقیم احساس نمایید. تنها جاده و حواشی آن را می‌بینید که انباشته از غولهای فلزی شده است ! تنها چشمان شما هستند که در این حالت شما را هدایت می‌کنند، اما باید اعتراف نماییم که چشمانمان برای این کارها طراحی نشده اند. هنگامی که می‌خواهید تغییر مسیر دهید، اولین انتظاری که از شما دارند، چیست؟   چشمانتان را از جاده بردارید و تغییر مسیر دهید، در حالی که این کار سبب شده است که نقاط کوری را در این حالت برای خود ایجاد نمایید. دقت کامل به تمامی این نقاط رانندگی امنی را برای شما سبب خواهد شد . چراما این گونه عمل می‌کنیم ؟ برای اینکه مجبوریم . ما مجبوریم که یک راه را انتخاب کنیم. این طرف را نگاه کنم یا آن طرف ؟ کدام مهمتر است ؟ اما گاه احساس می‌کنیم که چیزی درست نیست و یا برای تصمیم گیری خیلی دیر شده است. در تصادفات بی شماری راننده می‌گوید: من ندیدم که دارد می‌آید ! و این نکته درستی است که در بسیاری از مواقع ما تنها نظاره گران خوبی هستیم ! اما فناوری امروز می‌تواند به ما کمک نماید که این مسأله را بهبود ببخشیم. اگر در آینده خودروها بتوانند داده هایشان را با یکدیگر تبادل نمایند ما به خوبی قادر خواهیم بود که نه فقط سه خودروی جلو و عقبمان را ببینیم بلکه خودروهای سمت چپ و راست را نیز در نظر داشته باشیم، آن هم در یک لحظه. از سرعت آنها باخبر باشیم و از تصمیماتشان مطلع شویم .   ممکن است بپرسید که در باره موتورسیکلت‌هایی که با سرعتی خیره کننده از کنار شما می‌گذرند و حتی متوجه نمی‌شوید که از کجا آمده اند تکلیف چیست ؟ تبادل اطلاعات به همین درد می‌خورد. اگر اطلاعات دریافتی از خودروهای پشت سرشما به خوبی روی نقشه ای پیاده شود، خودرو به خوبی می‌تواند به شما اخطار دهد که موتورسیکلتی با این سرعت در حال نزدیک شدن به شما می‌باشد. پس چگونه می‌توانیم به این اهداف برسیم؟ بهترین نقطه برای آغاز کار به اشتراک گذاری داده ها در باره موقعیت خودروها، در جی پی اس است. اگر من در خودروی خودم جی پی اس و یک دوربین داشته باشم اطلاعات بسیار خوبی از مکان و سرعت خودرویم را در اختیار دیگران خواهم گذاشت. اگر این داده‌ها در اختیار رایانه قرار گیرد من به خوبی می‌توانم مکان خودروهای اطرافم را تخمین بزنم و مسیر آنها را تشخیص دهم. این کار را سایر خودروها نیز می‌توانند انجام دهند. حال تصور کنید که دو خودرو داده هایشان را با یکدیگر تبادل نمایند. چه اتفاقی می‌افتد؟ خودروهایمان به راحتی با یکدیگر صحبت می‌نمایند ! پروفسور باب وانگ وتیمش این موضوع را در رایانه شبیه سازی نموده اند و از روباتهای مختلفی به جای خودروها استفاده نموده اند که به هنگام حرکت با یکدیگر تبادل اطلاعات نموده اند. این داده ها سبب شد که به خوبی مسیر یکدیگر را تشخیص دهند و برخوردی میان آنها رخ ندهد.