کنوانسیون بین‌المللی آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی
| موقعیت: | فرانسه |
کنوانسیون بین‌المللی آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی
در پی حادثه‌ای که در مارس ۱۹۸۹ برای کشتی آکسون والدیز (EXONVALDEZ) در سواحل آلاسکا اتفاق افتاد و منجر به ریزش ۲۶۰ هزار بشکه نفت در دریا و آلودگی وسیع شد ، لزوم همکاری بین‌المللی در امر آلودگی و مقابله و همکاری در نقابل آلودگی نفتی به وضوح احساس شد.
«سازمان بین‌المللی دریانوردی» با آگاهی نسبت به ضرورت حفظ محیط زیست انسانی به طور اعم و محیط زیست دریایی به طور اخص و با شناسایی خطرات جدی که از طریق سوانح نفتی از سوی کشتی‌ها ، واحدهای دور از ساحل، بنادر دریایی و تجهیزات حمل و نقل نفت به محیط زیست دریایی تحمیل می‌شود ، با در نظر گرفتن اهمیت اقدامات احتیاطی و بازدارنده در جلوگیری از آلودگی نفتی در وهله اول و ضرورت بکارگیری جدی اسناد بین‌المللی موجود در ارتباط با ایمنی دریایی و جلوگیری از آلودگی دریایی به ویژه کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان افراد در دریا - ۱۹۷۴، با اصلاحات بعدی و کنوانسیون بین‌المللی جلوگیری از آلودگی توسط کشتی‌ها- ۱۹۷۳، تعدیل شده توسط پروتکل ۱۹۷۸ مربوط به آن با اصلاحات بعدی و همچنین توسع سریع استانداردهای روبه‌رشد مربوط به طرح ، عملیات و نگهداری کشتی‌های حامل نفت و واحدهای دور از ساحل و همچنین با در نظر داشتن اینکه ، در صورت وقوع یک سانحه نفتی ، اقدام سریع و موثر جهت به حداقل رساندن خطراتی که ممکن است از چنین سانحه‌ای ناشی شود ، حیاتی است و با تأکید بر اهمیت آمادگی موثر برای مبارزه با سوانح آلودگی نفتی و نقش مهمی که صنایع نفت و کشتیرانی در این خصوص دارند و با شناسایی مجدد اهمیت کمک‌های دوجانبه و همکاری بین‌المللی در زمینه موضوعاتی چون مبادله اطلاعات مربوط به قابلیت‌های کشورها برای مقابله با سوانح آلودگی نفتی ، تهیه طرح‌های موارد پیش‌بینی نشده آلودگی نفتی ، مبادله گزارش‌های سوانح بازرسی که ممکن است محیط زیست دریایی یا خطوط ساحلی و منافع مربوط به کشورها را تحت تأثیر قرار دهد و تحقیق و توسعه در ارتباط با وسایل مبارزه با آلودگی نفتی در محیط زیست دریایی و با توجه به اصل «آلودکننده مسئول پرداخت خسارت است» به عنوان یک اصل کلی حقوق بین‌المللی محیط زیست و با توجه مجدد به اهمیت اسناد بین‌المللی در مورد مسئولیت و جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی از قبیل کنوانسیون بین‌المللی ۱۹۶۹ در مورد مسئولیت مدنی خسارات آلودگی نفتی (CLC) ، کنوانسیون بین‌المللی ۱۹۷۱ در مورد تأسیس صندوق بین‌المللی برای جبران خسارات ناشی از آلودگی نفتی (FUND) و نیاز مبرم به لازم‌الاجرا شدن هر چه سریع‌تر پروتکل‌های ۱۹۸۴ مربوط به کنوانسیون CLC ، FUND و با توجه بیشتر به اهمیت موافقتنامه‌ها و ترتیبات دو جانبه از قبیل کنوانسیون‌ها و موافقتنامه‌های منطقه‌ای و با در نظر داشتن مقررات مربوط به کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریا به ویژه بخش ۱۲ آن و با آگاهی به ضرورت گسترش همکاری‌های بین‌المللی و افزایش قابلیت‌های موجود ملی ، منطقه‌ای و جهانی در زمینه آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی و با توجه به نیاز ویژه کشورهای در حال توسعه و به خصوص کشورهای جزیره‌ای کوچک و با ملاحظه اینکه بهترین راه حصول این اهداف انعقاد یک کنوانسیون بین‌المللی در زمینه آمادگی ، مقابله و همکاری در مقابل آلودگی نفتی است ، کنوانسیونی مشتمل بر یک مقدمه و ۱۹ ماده و یک الحاقیه تحت عنوان «کنوانسیون بین‌المللی آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی» را در ۳۰ نوامبر ۱۹۹۰ با شرکت ۹۰ کشور عضو از جمله جمهوری اسلامی در لندن به تصویب رساندند.
بسیاری از کشورها به این کنوانسیون ملحق شده‌اند. کشور ما نیز بر اساس ماده واحده مورخ ۷۶/۴/۲۹ در تاریخ ۷۶/۱۲/۶ به این کنوانسیون ملحق شده است.
بر اساس این کنوانسیون هر کشور متعاهد کشتی‌هایی را که محق به برافراشتن پرچم آن هستند ملزم خواهند کرد که طرح اضطراری آلودگی نفتی را بر طبق مقررات سازمان بین‌المللی دریانوردی که برای این منظور لازم گردیده است ، داشته باشد.
طبق این کنوانسیون فرماندهان کشتی‌ها یا سایر افراد مسئول کشتی‌های تحت پرچم خود و افراد مسئول واحدهای دریایی تحت صلاحیت خود را ملزم کنند که هرگونه اتفاق در کشتی یا واحدهای دریایی خود که ریزش نفتی داشته یا احتمال ریزش نفتی دارند را گزارش نمایند:
۱- در مورد کشتی، به نزدیک‌ترین کشور ساحلی
۲- در مورد واحدهای دریایی به کشور ساحلی که واحد، تحت صلاحیت آن است.
علاوه بر این فرماندهان و افراد مذکور می‌بایست بدون هیچ تأخیری هرگونه اتفاق مورد مشاهده در دریا را که متضمن ریزش یا وجود نفت باشد به طریق فوق‌الذکر گزارش کنند. هرگاه عضوی چنین گزارشی دریافت کند یا اطلاعات مربوط به آلودگی که توسط دیگر منابع تهیه گردیده است دریافت نماید، باید:
الف: حادثه را به منظور تعیین اینکه سانحه آلودگی نفتی است یا خیر، مورد ارزیابی قرار دهد.
ب: ماهیت، وسعت و عواقب احتمالی سانحه آلودگی نفتی را مورد ارزیابی قرار دهد.
ج: سپس بدون تأخیر تمامی کشورهایی که منافع آنها به وسیله چنین سانحه آلودگی نفتی تحت تأثیر یا احتمالاً تحت تأثیر قرار می‌گیرد را مطلع سازد.
هر کشور عضو می‌بایست یک سیستم ملی جهت مقابله سریع و موثر با سوانح آلودگی نفتی ایجاد کند و این سیستم حداقل باید شامل موارد ذیل باشد:
۱- مقام یا مقامات ذیصلاح ملی با مسئولیت آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی
۲- نقطه یا نقاط تماس عملیاتی ملی که مسئول دریافت و انتقال گزارشات نفتی باشد
۳- مقامی که مجاز باشد به جای آن کشور درخواست کمک نموده یا در موارد ارائه کمک درخواست شده تصمیم‌گیری کند.
کشورهای عضو با توجه به توانایی‌ها و وجود منابع مربوط به خود، بنا به تقاضای کشور متأثر یا احتمالاً متأثر از سانحه آلودگی نفتی، با آن کشور همکاری نموده و خدمات مشورتی، پشتیبانی و تجهیزات فنی به منظور مقابله با سانحه آلودگی نفتی، در صورتی که شدت چنین حادثه‌ای اقتضا کند، به آن ارائه نماید.
کشورهای عضو موظفند که مستقیماً یا از طریق سازمان یا سایر ارگان‌های بین‌المللی در صورت اقتضا در رابطه با آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی به طرف‌های متعاهدی که تقاضای کمک فنی می‌نمایند:
الف ـ جهت آموزش پرسنل
ب ـ جهت اطمینان از موجود بودن تکنولوژی، تجهیزات و تأسیسات مربوطه و
ج ـ تسهیل سایر اقدامات و ترتیبات جهت آمادگی و مقابله با سوانح آلودگی نفتی و
د ـ انجام برنامه‌های مشترک تحقیق و توسعه
کشورهای متعاهد هزینه‌های اقدامات مربوط به خود را در برخورد با آلودگی به شرح زیر به عهده خواهند گرفت:
۱- اگر اقدام توسط یکی از طرف‌ها بنا به درخواست صریح طرف دیگر صورت بگیرد، طرف درخواست کننده هزینه اقدام طرف کمک کننده را تأمین خواهد کرد. طرف درخواست کننده می‌تواند تقاضای خود را در هر زمانی ملغی سازد، اما در چنین موردی آن طرف باید هزینه‌هایی را که طرف کمک کننده متحمل یا تعهد نموده است، به عهده‌بگیرد.
۲- اگر اقدام بنا به میل خود یکی از طرف‌ها صورت بگیرد، آن طرف هزینه‌های اقدام خود را به عهده خواهد گرفت.
این کنوانسیون در یک نسخه اصلی به زبان‌های عربی، چینی ، انگلیسی ، فرانسه ، روسی ، و اسپانیایی تهیه شده و هر متون از اعتبار یکسان برخوردارند.
این کنوانسیون نزد دبیر کل سازمان بین‌المللی دریانوردی نگهداری می‌شود و مشارالیه تمامی کشورهای را که این کنوانسیون را امضا کرده یا به آن ملحق شده یا می‌شوند، به دولت‌های عضو کنوانسیون اعلام سپرده می‌کند.
| |