کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات دریایی

کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات دریایی ۱۹۷۹

( SAR )

INTERNATIONAL CONVENTION ON MARITIME SEARCH AND RESCUE, 1979

این کنوانسیون در سال ۱۹۷۹ در سازمان بین‌المللی دریانوردی (ایمو) مشتمل بر یک مقدمه و ۸ ماده و یک ضمیمه به تصویب رسید که در سال ۱۹۸۵ لازم‌الاجرا شد و بالغ بر ۵۰ کشور به این کنوانسیون ملحق شده‌اند. کشور ما نیز بر اساس ماده واحده مصوب ۱۳۷۳/۲/۲۱ مجلس شورای اسلامی به این کنوانسیون ملحق شده است.

هدف این کنوانسیون به وجود آوردن یک سیستم هماهنگ بین‌المللی در زمینه تجسس و شیوه‌های نجات کشتی‌ها و اشخاص مضطر در دریا است. این کنوانسیون سازماندهی مراکز تجسس و نجات عملیات تجسس و نجات در یک منطقه مشترک پیش‌بینی کرده است.

علاوه بر این مقدماتی در رابطه با اقدامات آمادگی، ایجاد نقشه‌ها و تعیین منطقه‌های عملیاتی، ایجاد مراکز اصلی و فرعی تجسس و نجات و همچنین در صورت بروز سانحه، روش‌های عملیاتی موثر را به طور کامل مورد پیش‌بینی قرار داده است.

کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات دریایی ۱۹۷۹ ( SAR )

بر اساس این کنوانسیون هر کشور عضو بایستی مراکز هماهنگی نجات خود را مجاز نماید تا:

۱- از سایر مراکز هماهنگی و نجات یک چنین کمکی به انضمام درخواست برای کشتی‌ها، هواپیماها، پرسنل با تجهیزات که ممکن است لازم باشد را بنماید.

۲- هر مجوز لازم جهت ورود چنین کشتی‌ها، هواپیما، پرسنل یا تجهیزات را به سرزمین یا دریای سرزمین خود صادر نموده یا

۳- ترتیبات لازم را با گمرکات مربوط، اداره مهاجرت یا سایر مقامات به منظور تسریع چنین ورودی به عمل آورد.

۴- هر کشور متعاهدی بایستی مراکز هماهنگی نجات خود را مجاز نماید تا در صورت تقاضا، امداد در اختیار سایر مراکز هماهنگی نجات شامل امداد به شکل کشتی‌ها، هواپیما، افراد یا تجهیزات قرار دهد.

بر اساس این کنوانسیون جستجو برای نجات فقط بایستی زمانی خاتمه یابد که هیچ امیدی در نجات زنده‌ماندگان وجود نداشته باشد.

این کنوانسیون در تاریخ ۲۷ آوریل ۱۹۷۹ در یک نسخه واحد به زبان‌های چینی ، انگلیسی ، فرانسه ، روسی و اسپانیایی در هامبورگ تهیه شده و هر متن به طور یکسان معتبر است.