کنوانسیون ویزبی

کنوانسیون ویزبی

به دنبال اجرای کنوانسیون لاهه دعاوی مختلفی از سوی طرفین ذینفع در دادگاه‌ها مطرح شد. بروز این مسئله ظرف ۳۰ الی ۴۰ سال باعث شد که صاحبان کالا و مالکین کشتی‌ها به موقعیت و موضع خویش تحت این قوانین آگاهی یابند.

تحقق امر مذکور از یک طرف و احکام صادره دادگاه‌ها از طرف دیگر که نمایانگر نواقصی در «کنوانسیون لاهه» بود، منجر به تشکیل کنفرانس استکهلم در سال ۱۹۶۳ شد.

در این کنفرانس کنوانسیون لاهه متناسب با احتیاجات و طرز تفکر حاکم بر آن زمان اصلاح شد که ماحصل آن «کنوانسیون ویزبی» است که در ژوئن سال مذکور در کمیته دریایی کنفرانس بین‌المللی استکهلم پذیرفته شد و موادی در ارتباط با موارد ذیل و غیره تایید شد:

۱- چگونگی مسئولیت متصدی حمل در ارتباط با استفاده از پیمانکار مستقل

۲- تعیین مدت زمان اقامه دعوی علیه متصدی حمل و کشتی در ارتباط با کالا به میزان یک سال

۳- تعیین میزان مسئولیت متصدی حمل و کشتی در مقابل فقدان یا خسارت برای هر بسته حداکثر تا ۱۰/۰۰۰ فرانک

۴- تعیین میزان مسئولیت خدمه و نمایندگان حداکثر به میزان مسئولیت متصدی حمل