ماشین مشتی ممدلی
ماشین مَشتی مَمْدَلی در اصطلاح ایرانیان به خودرویی شخصی گفته می شود که قدیمی و اسقاط است و ایرادات فراوانی داشته ولی هم چنان از آن استفاده می کنند. در میان مردم نیز به کسی که چنین خودرویی داشته باشد ، با استفاده از این کلمه ، خودروی وی را مورد خطاب قرار می دهند.
درباره ریشه این اصطلاح گفته می شود که مشهدی محمدعلی در قدیم یکی از ثروتمندان تهران بوده است و در زمانی که هنوز شمار خودروها در تهران بسیار کم بوده صاحب یک اتومبیل «آستین» انگلیسی بوده است. وی که شخص خسیسی بوده ، خودرو خود را تعمیر و نگهداری نمی کرده و از آن جایی که در آن زمان خیابان های شهر تهران سنگ فرش بود ، هر زمان که این ماشین از جایی رد می شده ، مردم از سر و صدای گوش خراش موتور و برخورد چرخ های دارای اشکال آن با سطح خیابان ناراحت می شده اند. به تدریج این اتومبیل در بین مردم تهران به شهرتی زیاد دست یافت و حتی شعری هم برای آن سروده شد با این مطلع :
«ماشین مشتی ممدلی، نه بوق داره نه صندلی»
هرچند که از مضمون ابیات این شعر (که توسط غلامرضا روحانی سروده شده است) ، برمی آید که در مورد نوعی وسیله نقلیه عمومی که راننده و بلیط فروش داشته ، سروده شده است. از آن روزگار این ماشین نماد اتومبیل های قراضه ای شده که هنوز از آن ها استفاده می شود و بعدها فیلمی نیز به نام ماشین مشتی ممدلی ساخته شد.
