انجام اولین پرواز سرنشیندار خودروی پرنده عمود پرواز در سال ۲۰۲۱
تفاوتها و برتریهایی در این خودروی پرنده عمود پرواز دیده میشود که میتوان به ابعاد کوچکتر ، پروانههای حفاظدار و کم سر و صدا بودن آن اشاره کرد .
به گزارش پرتال حمل و نقل ، کمپانی اوربان اروناتیکس (UA) از ورود خودروی پرنده عمود پرواز خود با نام سیتی هاک (CityHawk) به چرخه تولید تجاری در ابعاد اصلی خبر داد . اولین پرواز سرنشیندار این وسیلهی هیبریدی ، در سال ۲۰۲۱ یا ۲۰۲۲ و پس از سازگار کردن آن با پیلهای سوختی هیدروژنی صورت خواهد گرفت .
طراحی این خودروی پرنده عمود پرواز که قابلیت حمل شش نفر را داراست ، با آنچه که در نمونههای مشابه طی سالیان اخیر دیدهایم یک تفاوت اساسی دارد . در سیتی هاک برای افزایش بهرهوری هنگام پروازهای طولانی مدت ، از بال خبری نیست؛ در عوض دو پروانه بزرگ در جلو و عقب آن تعبیه شده است که خلاف جهت یکدیگر میچرخند و از طریق یک جفت موتور توربوشفت با قدرت ۰۰۰۰ اسب بخار تغذیه میشوند . این موتورها همچنین با ژنراتورهای الکتریکی در ارتباط هستند که وظیفه شارژ باتریها برای چرخش پروانههای دوقلوی پشتی و حرکت رو به جلو را بر عهده دارند .
این پیکربندی شباهت بسیاری به Cormorant ، وسیله پروازی خودران و بدون سرنشین این کمپانی دارد که در چند سال اخیر پروازهای آزمایشی متعددی را پشت سر گذاشته است .
طبق تعریف اداره هوانوردی فدرال امریکا (FAA) ، سیتی هاک در دستهی هلیکوپترهای دو موتوره جای گرفته است ؛ اما تفاوتها و برتریهایی در این خودروی پرنده عمود پرواز دیده میشود که میتوان به ابعاد کوچکتر ، پروانههای حفاظدار و کم سر و صدا بودن آن اشاره کرد . بنابر ادعای کمپانی سازنده ، صدای چرخش پروانههای سیتی هاک چنان کم است که در شلوغی ترافیک شهری ، گم خواهد شد ؛ در حالی که صدای یک هیلکوپتر از کیلومترها آنسوتر شنیده میشود .
پس از تکمیل ساخت و دریافت تاییدیه ، گام بعدی کمپانی UA به کارگیری انرژی سبز در سیتی هاک است . در حالا حاضر باتریهای تعبیه شده در این وسیله، انرژی کافی برای پرواز در مسافتهای طولانی را تامین نمیکنند ؛ بنابراین مهندسان کمپانی درصدد بهرهگیری از پیلهای سوختی هیدروژنی هستند که بهرهوری بالاتری دارند .
سران UA امنیت سیتی هاک را با توجه به وجود یک چتر نجات پرتاب شونده در آن ، تضمین شده میدانند ؛ اما از این نکته نباید غافل شد که حتی باز شدن پیشرفتهترین چترهای نجات پرتابی نیز اندکی زمان میبرد و در مورد این نوع وسایل پروازی ، چتر نجات در ارتفاع ۶ تا ۳۰ متری از سطح زمین (که به محدودهی مرگ معروف است) به موقع عمل نخواهد کرد .
البته به وضوح میتوان دید که کمپانیهای فعال در این عرصه ، گامهای بلندی را در سالهای اخیر برداشتهاند و احتمالا در آینده نزدیک ، شاهد اضافه شدن وسایل پروازی کوچک به ناوگان حمل و نقل شهری در برخی کشورها خواهیم بود .