سهم محوری تولید کننده داخلی در ظهور شعار حمایت از کالای ایرانی

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی Iranway ، طبق سنتی بیست ساله ، «حمایت از کالای ایرانی» به عنوان بیستمین شعار سال ۱۳۹۷ از سوی رهبر انقلاب در پیام نوروزی ایشان اعلام گردید . بدون شک ، «وزارت صنعت ، معدن و تجارت» ، متولی اصلی و خاستگاه کلیدی این شعار در ساختار دولت می باشد که باید برنامه ها و رویکردهای عملیاتی مشخصی در راستای حمایت از کالای ایرانی اتخاذ نماید . 

اما «تولیدکنندگان ایرانی» و «مصرف کنندگان» (یا همان مردم) در واقع دو سوی اصلی این ماجرا هستند که می توانند «حمایت از کالای ایرانی» را از شعار به عمل تبدیل کنند . ممکن است در نگاه نخست ، وزن و سهم «مصرف کنندگان» در عملیاتی کردن شعار سال پررنگ تر و سنگین تر به نظر آید ؛ اما نگارنده بر این باور است که قدر و سهم «تولیدکننده ایرانی» در ظهور و بروز واقعی «حمایت از کالای ایرانی» خیلی سنگین تر و محوری تر از سایرین است . 

به این نکته ظریف دقت شود که شعار سال «حمایت از کالای ایرانی» برگزیده شده است نه «حمایت از تولیدکننده ایرانی»! و این دو ، هرچند که لازم و ملزوم یکدیگرند اما به دلایلی که گفته خواهد شد الزاما هم ارز و یکسان نیستند . 

خیلی از صاحب نظران و اصحاب قلم منتقد ، طی این یک هفته ای که از انتخاب شعار سال گذشته است ؛ بر این باورند که مشکل اساسی برای تحقق شعار سال ، «کیفیت» کالای ایرانی است . اما نگارنده معتقد است که چالش اصلی در مسیر تحقق شعار «حمایت از کالای ایرانی» بیش از آنکه مسئله «کیفیت» کالای ایرانی باشد ؛ مسئله «اعتماد» (Trust) به کالای ایرانی است .

نگارنده کلیدواژه «اعتماد» را شاه کلید «حمایت از کالای ایرانی» می داند . موضوع کیفیت هرچند که مسئله است و همیشه به عنوان یک دغدغه در جهت حمایت از کالای ایرانی باید مطرح باشد ؛ اما نباید از انصاف گذشت که کم نیستند کالاهای ایرانی که دارای کیفیت و استانداردهایی در سطح جهانی هستند . ولی با کمال تاسف باید اذعان کرد که در سالیان اخیر حتی کالاهای باکیفیت ایرانی نیز کمتر مورد اقبال مصرف کنندگان ایرانی بوده است .

متاسفانه در یکی دو دهه اخیر ، شاهد نوعی گسست و دل چرکینی بین تولیدکنندگان و مصرف کنندگان کشورمان هستیم که منجر به شکل گیری یک نااعتمادی خطرناک بین این دو رکن اقتصاد و تجارت کشور شده است . «اعتماد مصرف کننده» برترین سرمایه اجتماعی است که یک کسب و کار (به خصوص از نوع تولیدی) می تواند داشته باشد و با هیچ حمایت و تکنولوژی ای قابل جایگزینی و جبران نیست . 

سوء استفاده ها و منفعت طلبی هایی که بعضا (هرچند بگوییم کم) در بزنگاههای سخت اقتصادی و به واسطه چتر حمایتی کورکورانه در کنار ضعف نظارت و کنترل حاکمیتی ، توسط برخی تولیدکنندگان ایرانی بر مردم ایران تحمیل گردید باعث شکل گیری یک نارضایتی و خشم نهفته در مردم شد که نتیجه آن بی اعتمادی و گسست اجتماعی بین تولیدکننده و مصرف کننده گردید و متاسفانه در این مسیر ، طبق یک جبر تاریخی ، خشک و تر باهم سوخت و بسیاری از تولیدکنندگان با اصالت و حرفه ای نیز به پای نوظهوران و نوکیسه گانی که به دلایلی غالبا غیرتولیدی پا در عرصه تولید گذاشته بودند ، سوختند و متضرر شدند . 

به همین دلیل است که جدا بر این باورم «تولیدکننده ایرانی» مسئولیتی بس خطیرتر و کلیدی تر از مصرف کننده ایرانی در «حمایت از کالای ایرانی» دارد . تولیدکنندگان حرفهای و بااصالت که در واقع جهادگران اصلی عرصه اقتصادی کشور هستند و اتفاقا بیش از همه از فضای نااعتمادی موجود متضرر شده اند ، در این سال باید کمر همت ببندند تا دوباره جایگاه تولید ایرانی را اعتلا بخشند و اعتماد به کالای ایرانی را به جامعه ایران بازگردانند . مطمئن باشند که چنانچه آنها دو گام در این مسیر بردارند ، مردم ده گام برخواهند داشت . 

حمایت و اهتمام در بکارگیری اصل «کالای فروخته شده ایرانی ، پس گرفته می شود» (که به زعم نویسنده مناسب است یکی از برنامه های اصلی وزارت صنعت معدن تجارت در راستای تحقق حمایت از کالای ایرانی قرار گیرد) یکی از اقداماتی است که منجر به بازسازی اعتماد بین مصرف کننده با تولیدکننده ایرانی خواهد شد . 

نکته آخر اینکه «حمایت از کالای ایرانی» تنها محدود به داخل مرزها نبوده و حضور پررنگ و بااقتدار کالاهای ایرانی در بازارهای جهانی قطعا در راستای شعار سال بوده و باعث بالندگی و افتخار هر ایرانی خواهد بود . در این مسیر نیز «تولیدکننده ایرانی» در کنار دستگاههای دولتی و حاکمیتی که باید مسیر این حضور را هموار کنند ، نقشی محوری خواهد داشت . 

تهیه کننده : مجتبی سلیمانی سدهی؛ مجری طرح ساماندهی لجستیک تجاری و زنجیره های تامین کشور